Νέα χρονιά ξεκινά ! Ο χειμώνας είναι ακόμη ορατός και η παρουσία του αισθητή.
Τα παιδιά πάντα ενθουσιάζονται με τα πειράματα εξάπτεται η φαντασία τους. Έχουν κάτι το μαγικό δίνουν στα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν προβλέψεις, να προβληματιστούν να σκεφτούν....!
Τήξη - Πήξη
Στόχος μας είναι να αναγνωρίσουν τα παιδιά ότι ορισμένα υλικά περνούν από την στερεή στην υγρή κατάσταση δηλαδή την τήξη και το αντίθετο δηλαδή τη πήξη.
Η ιστορία του συγγραφέα αποτελεί εφόρμηση για να γνωρίσουν τα παιδιά το χιόνι ως ένα φυσικό φαινόμενο. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στην μορφή του έχουν σχέση με την εναλλαγή των εποχών αλλά και με τις αλλαγές του καιρού.
Μια φορά κι έναν καιρό, στην κορυφή ενός ψηλού, χιονισμένου βουνού ζούσε ένας χιονάνθρωπος. Για μάτια είχε δυο κουκουνάρια, για μύτη ένα βελανίδι, τα χέρια του ήταν δυο ξερά κλαδιά από πεύκο, το στόμα του , που ήταν μια φούντα θυμαριού, το είχε χάσει.
Ήταν χειμώνας, έκανε κρύο πάνω στο βουνό κι ένας τέτοιος καιρός άρεσε πολύ στο χιονάνθρωπο.
Μα κάποιος αγριοκούνελος τον πληροφόρησε πως σε λίγο θα τέλειωνε ο χειμώνας, θα ΄ρχότανε η άνοιξη με τον ήλιο της και το χιόνι θα λιώνε.
-Που να πάω για να σωθώ; ρώτησε ο χιονάνθρωπος τον αετό.Αυτός άπλωσε τη φτερούγα του και του έδειξε κατά το βοριά. Βρήκε ο χιονάνθρωπος ένα ζευγάρι παλιά ξεχασμένα πέδιλα του σκι , τα φόρεσε και κίνησε προς τα εκεί που του έδειξε ο αετός. Έφτασε σε μια πολιτεία, τον είδανε τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία, τον πήρανε μαζί τους.
-Δες τα μάτια του! Φώναξε η Κατερίνα.
-Τι αστεία χέρια που έχει! Γέλασε ο Στέφανος.
Κι ο Κωστής του κόλλησε ένα καπάκι από κόκα κόλα για στόμα. Ο χιονάνθρωπος διασκέδαζε με τα καμώματα των παιδιών, μα δεν ξεχνούσε πως έπρεπε να συνεχίσει και το ταξίδι του. Σαν νύχτωσε, λοιπόν, κι άδειασε η πλατεία, πήρε πάλι τους δρόμους..
-Από εδώ πάνε για το βοριά; Ρώτησε ένα λεωφορείο.
-Πήγαινε στο λιμάνι και τα καράβια θα σου πούνε! τ’απάντησε το λεωφορείο. Ο χιονάνθρωπος έψαξε για το λιμάνι, το βρήκε, είδε τ’αραγμένα καράβια, τα ρώτησε αν ξέρουν πως πάνε στα βορινά.
-Θα σε πηγαίναμε εμείς, μα έχει τρικυμία αυτές τις μέρες και δε σαλπάρουμε, τον απογοήτεψαν τα καράβια.
-Και τώρα τι θα κάνω! Δάκρυσε ο χιονάνθρωπος κι έκανε μια γκριμάτσα και ξεκόλλησε το καπάκι της κόκα κόλα κι έμεινε ξανά χωρίς στόμα.
Τον είδε έτσι λυπημένο μια βαρκούλα, ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ τη λέγανε.
-Άντε να σε πάω εγώ! Του είπε, κι ο χιονάνθρωπος καταχάρηκε.Βολεύτηκε κάπου στην πλώρη κι ανοίχτηκαν στο πέλαγος. Η φουρτούνα ήταν δυνατή.
Να, κάτι θεόρατα κύματα χτυπάγανε τη βάρκα κι έτριζαν τα γέρικα ξύλα «κρατς!», ράγισε το σκαρί.
Μπήκαν νερά. Πάει, βούλιαξε η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ, βρέθηκε στο βυθό ο χιονανθρωπος.
Τον είδανε τα ψάρια, τα μικρά τρομάξανε, τα πιο μεγάλα ξαφνιαστήκανε. Ήταν και ένας καρχαρίας που όρμηξε και «χαπ!» κόβει ένα κομμάτι από την κοιλιά του χιονάνθρωπου.
Μα ήταν παγωμένη η μπουκιά και του πονέσανε οι αμυγδαλές και το έβαλε στα πόδια ο καρχαρίας.
Ο χιονάνθρωπος κοιτούσε γύρω με τα δυο κουκουναρομάτια του, κοιτούσε και χάζευε τα ψάρια, τα φύκια, τα όστρακα και τα κοχύλια. Μετά άρχισε να λιώνει.
-Βοήθεια !φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κάνεις στο βυθό, που θα μπορούσε να τον σώσει.
Έλιωσε, λοιπόν, κι έγινε νερό. Ένα αυλάκι παγωμένο, που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος, βρέθηκε σε μια άλλη παραλία, τον έριξαν τα κύματα στα βράχια, κύλησε σε μια λακούβα κι έμεινε εκεί.
Βγήκε ο ήλιος και το ζέστανε, το έκανε μικρές σταγόνες, ξανασηκώθηκαν ψηλά, μέχρι τον ουρανό φθάσανε, ενώθηκαν όλες μαζί , φτιάξανε ένα σύννεφο.
Ο άνεμος έσυρε μαζί του το σύννεφο, το έφερε πάνω από το βουνό το χιονισμένο, απ’όπου ο χιονάνθρωπος είχε ξεκινήσει, κι εκεί το σύννεφο έπεσε σαν χιόνι πάνω στην κορυφή.
Κάτι περαστικοί ορειβάτες άρχισαν το χιονοπόλεμο και μετά φτιάξανε ένα χιονάνθρωπο.
Του βάλανε δυο κουκουνάρια για μάτια ,ένα βελανίδι για μύτη, δυο ξερά κλαριά από πεύκο για χέρια. Μετά φύγανε και ξεχάσανε το στόμα .
Μα αυτό δε στεναχώρησε το χιονάνθρωπο, που ξαναγύρισε στον τόπο του, τόσο ευτυχισμένος, που δε χάθηκε ούτε στην πλατεία ούτε στη μανιασμένη θάλασσα ούτε και στο βυθό με τα κοχύλια του, τα ψάρια του κι εκείνον τον απαίσιο, τον κακό καρχαρία του.
Μάνος Κοντολέων
Μετά την αφήγηση της ιστορίας δίδεται η ευκαιρία για πειράματα που τόσο ενθουσιάζουν τα παιδιά!
Χρησιμοποιούμε 2 πλαστικά ποτηράκια όπου βάζουμε νερό και το τοποθετούμε στην κατάψυξη για να παγώσει. Με τους πάγους φτιάχνουμε τον χιονάνθρωπο. Τι θα γίνει αν ο χιονάνθρωπος πέσει σε μια λεκάνη με νερό;Τα παιδιά κάνουν προβλέψεις παρατηρούν τι θα συμβεί και καταγράφουμε τα συμπεράσματα τους.
2)
Μπορούμε να σχεδιάσουμε με τα παιδιά την πορεία του ταξιδιού του χιονάνθρωπου από το βουνό στη θάλασσα και μετά στο σύννεφο.Οι μορφές κατά την διάρκεια του ταξιδιού του: χιόνι-νερό-ατμός-χιόνι
Τα παιδιά πάντα ενθουσιάζονται με τα πειράματα εξάπτεται η φαντασία τους. Έχουν κάτι το μαγικό δίνουν στα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν προβλέψεις, να προβληματιστούν να σκεφτούν....!
Τήξη - Πήξη
Στόχος μας είναι να αναγνωρίσουν τα παιδιά ότι ορισμένα υλικά περνούν από την στερεή στην υγρή κατάσταση δηλαδή την τήξη και το αντίθετο δηλαδή τη πήξη.
Η ιστορία του συγγραφέα αποτελεί εφόρμηση για να γνωρίσουν τα παιδιά το χιόνι ως ένα φυσικό φαινόμενο. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στην μορφή του έχουν σχέση με την εναλλαγή των εποχών αλλά και με τις αλλαγές του καιρού.
Ο Χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει
Μια φορά κι έναν καιρό, στην κορυφή ενός ψηλού, χιονισμένου βουνού ζούσε ένας χιονάνθρωπος. Για μάτια είχε δυο κουκουνάρια, για μύτη ένα βελανίδι, τα χέρια του ήταν δυο ξερά κλαδιά από πεύκο, το στόμα του , που ήταν μια φούντα θυμαριού, το είχε χάσει.
Ήταν χειμώνας, έκανε κρύο πάνω στο βουνό κι ένας τέτοιος καιρός άρεσε πολύ στο χιονάνθρωπο.
Μα κάποιος αγριοκούνελος τον πληροφόρησε πως σε λίγο θα τέλειωνε ο χειμώνας, θα ΄ρχότανε η άνοιξη με τον ήλιο της και το χιόνι θα λιώνε.
-Που να πάω για να σωθώ; ρώτησε ο χιονάνθρωπος τον αετό.Αυτός άπλωσε τη φτερούγα του και του έδειξε κατά το βοριά. Βρήκε ο χιονάνθρωπος ένα ζευγάρι παλιά ξεχασμένα πέδιλα του σκι , τα φόρεσε και κίνησε προς τα εκεί που του έδειξε ο αετός. Έφτασε σε μια πολιτεία, τον είδανε τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία, τον πήρανε μαζί τους.
-Δες τα μάτια του! Φώναξε η Κατερίνα.
-Τι αστεία χέρια που έχει! Γέλασε ο Στέφανος.
Κι ο Κωστής του κόλλησε ένα καπάκι από κόκα κόλα για στόμα. Ο χιονάνθρωπος διασκέδαζε με τα καμώματα των παιδιών, μα δεν ξεχνούσε πως έπρεπε να συνεχίσει και το ταξίδι του. Σαν νύχτωσε, λοιπόν, κι άδειασε η πλατεία, πήρε πάλι τους δρόμους..
-Από εδώ πάνε για το βοριά; Ρώτησε ένα λεωφορείο.
-Πήγαινε στο λιμάνι και τα καράβια θα σου πούνε! τ’απάντησε το λεωφορείο. Ο χιονάνθρωπος έψαξε για το λιμάνι, το βρήκε, είδε τ’αραγμένα καράβια, τα ρώτησε αν ξέρουν πως πάνε στα βορινά.
-Θα σε πηγαίναμε εμείς, μα έχει τρικυμία αυτές τις μέρες και δε σαλπάρουμε, τον απογοήτεψαν τα καράβια.
-Και τώρα τι θα κάνω! Δάκρυσε ο χιονάνθρωπος κι έκανε μια γκριμάτσα και ξεκόλλησε το καπάκι της κόκα κόλα κι έμεινε ξανά χωρίς στόμα.
Τον είδε έτσι λυπημένο μια βαρκούλα, ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ τη λέγανε.
-Άντε να σε πάω εγώ! Του είπε, κι ο χιονάνθρωπος καταχάρηκε.Βολεύτηκε κάπου στην πλώρη κι ανοίχτηκαν στο πέλαγος. Η φουρτούνα ήταν δυνατή.
Να, κάτι θεόρατα κύματα χτυπάγανε τη βάρκα κι έτριζαν τα γέρικα ξύλα «κρατς!», ράγισε το σκαρί.
Μπήκαν νερά. Πάει, βούλιαξε η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ, βρέθηκε στο βυθό ο χιονανθρωπος.
Τον είδανε τα ψάρια, τα μικρά τρομάξανε, τα πιο μεγάλα ξαφνιαστήκανε. Ήταν και ένας καρχαρίας που όρμηξε και «χαπ!» κόβει ένα κομμάτι από την κοιλιά του χιονάνθρωπου.
Μα ήταν παγωμένη η μπουκιά και του πονέσανε οι αμυγδαλές και το έβαλε στα πόδια ο καρχαρίας.
Ο χιονάνθρωπος κοιτούσε γύρω με τα δυο κουκουναρομάτια του, κοιτούσε και χάζευε τα ψάρια, τα φύκια, τα όστρακα και τα κοχύλια. Μετά άρχισε να λιώνει.
-Βοήθεια !φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κάνεις στο βυθό, που θα μπορούσε να τον σώσει.
Έλιωσε, λοιπόν, κι έγινε νερό. Ένα αυλάκι παγωμένο, που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος, βρέθηκε σε μια άλλη παραλία, τον έριξαν τα κύματα στα βράχια, κύλησε σε μια λακούβα κι έμεινε εκεί.
Βγήκε ο ήλιος και το ζέστανε, το έκανε μικρές σταγόνες, ξανασηκώθηκαν ψηλά, μέχρι τον ουρανό φθάσανε, ενώθηκαν όλες μαζί , φτιάξανε ένα σύννεφο.
Ο άνεμος έσυρε μαζί του το σύννεφο, το έφερε πάνω από το βουνό το χιονισμένο, απ’όπου ο χιονάνθρωπος είχε ξεκινήσει, κι εκεί το σύννεφο έπεσε σαν χιόνι πάνω στην κορυφή.
Κάτι περαστικοί ορειβάτες άρχισαν το χιονοπόλεμο και μετά φτιάξανε ένα χιονάνθρωπο.
Του βάλανε δυο κουκουνάρια για μάτια ,ένα βελανίδι για μύτη, δυο ξερά κλαριά από πεύκο για χέρια. Μετά φύγανε και ξεχάσανε το στόμα .
Μα αυτό δε στεναχώρησε το χιονάνθρωπο, που ξαναγύρισε στον τόπο του, τόσο ευτυχισμένος, που δε χάθηκε ούτε στην πλατεία ούτε στη μανιασμένη θάλασσα ούτε και στο βυθό με τα κοχύλια του, τα ψάρια του κι εκείνον τον απαίσιο, τον κακό καρχαρία του.
Μάνος Κοντολέων
Μετά την αφήγηση της ιστορίας δίδεται η ευκαιρία για πειράματα που τόσο ενθουσιάζουν τα παιδιά!
Χρησιμοποιούμε 2 πλαστικά ποτηράκια όπου βάζουμε νερό και το τοποθετούμε στην κατάψυξη για να παγώσει. Με τους πάγους φτιάχνουμε τον χιονάνθρωπο. Τι θα γίνει αν ο χιονάνθρωπος πέσει σε μια λεκάνη με νερό;Τα παιδιά κάνουν προβλέψεις παρατηρούν τι θα συμβεί και καταγράφουμε τα συμπεράσματα τους.
2)
Μπορούμε να σχεδιάσουμε με τα παιδιά την πορεία του ταξιδιού του χιονάνθρωπου από το βουνό στη θάλασσα και μετά στο σύννεφο.Οι μορφές κατά την διάρκεια του ταξιδιού του: χιόνι-νερό-ατμός-χιόνι
Πολύ ωραία τα χιονανθρωπάκια σας. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή